Κάθε τόσο αναρωτιόμαστε ,κι όχι μόνο στον τόπο μας, σε πολλούς άλλους τόπους, μήπως σιμώνει, μήπως έφτασε η στερνή ώρα του βιβλίου. Οι κίνδυνοι που το περιζώνουν είναι πολλοί….Δεν μας απομένει πια αρκετός χρόνος για διάβασμα και ο όποιος χρόνος μας απομένει κατακαλύπτεται από άλλα ενδιαφέροντα. …. Το βιβλίο είναι πρώτα πρώτα ένα σώμα, μια υλική παρουσία, που μπορεί και να την ερωτευθείς. Ένα βιβλίο το ερωτεύεσαι: για το σχήμα του, για τα τυπογραφικά του στοιχεία, για το χαρτί του, για τη διακόσμησή του, για το δέσιμό του, χωρίς να χρειάζεται και να το ερωτευθείς και για το περιεχόμενό του. Αυτός ο έρωτας είναι η μεγάλη χαρά των αληθινών βιβλιόφιλων, που κατέχουν τον τρόπο να το ζουν το βιβλίο, ενώ, φυσικά, δεν μπορεί να ερωτευθείς το κασόνι της τηλεόρασης, το ραδιόφωνο, την οθόνη του κινηματογράφου. … Έπειτα το βιβλίο κατέχει τη διάρκειά του. Δεν είναι ένα θέαμα που έρχεται και φεύγει. Είναι ένας φίλος , ένας σύντροφος της μοναξιάς που μένει.
Δεν είναι ένα τρόπαιο της στιγμής, είναι μια νίκη κατά του χρόνου. Προσφέρει νόημα στη ματαιότητα. Αντιπροσωπεύει , όταν είναι αντάξιο του προορισμού του, τους υψηλούς χώρους της ευαισθησίας και του στοχασμού. Ανήκει στους αιώνες. Και είναι ανυπεράσπιστο. Μολονότι πολλές φορές το περιεχόμενό του ισοδυναμεί με τόνους εκρηκτικής ύλης, και μπορεί να ξεθεμελιώσει πρόσωπα, καταστάσεις, πολιτισμούς, ν’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας, να δημιουργήσει ολόκληρες εποχές, ουσιαστικά είναι ένας συμπεριπατητής χωρίς απαιτήσεις, ένας φίλος που τον επικαλείσαι, όταν θέλεις, και τον εγκαταλείπεις, όταν θέλεις επίσης, για να τον ξαναπάρεις ή να μην τον ξαναπάρεις σιμά σου αργότερα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο που παραμένει η γοητεία του αξεθύμαστη…
Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος.
(Απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου