<<ΜΠΑΜΠΑ ,θέλω να ξέρεις ότι το ακολούθησα το σχέδιο κατά γράμμα. Δεν παρέκλινα καθόλου.Θυμάσαι που όταν τελείωσα την Α΄ Λυκείου τα βάλαμε κάτω και καταστρώσαμε μαζί το σχέδιο της επιτυχίας μου ; Είχα βγάλει 19 τότε και ανεβάσαμε αρκετά τον πήχη. Στόχος το Πολυτεχνείο , η Αρχιτεκτονική μιας και πιάνανε και τα χέρια μου και από μικρή μου άρεσε να σχεδιάζω. Έβλεπα τη λάμψη στα μάτια σου μπαμπά μόνο με το όνειρο. Και δεν σου είπα ευχαριστώ όταν έπιασες και δεύτερη δουλειά γιατί ήξερα ότι θα στο ξεπληρώσω με την υπερηφάνεια που θα σου έδινα όταν θα πετύχαινα. ΄΄ Η κόρη του οικοδόμου ,Αρχιτέκτονας ΄΄ . Θυμάμαι που με πείραζες ρωτώντας με αν θα σε προσλάμβανα στη δουλειά .Και έλιωνα όταν αργότερα σε φανταζόμουνα να περνάς έξω από νεόδμητα κτίρια και να βλέπεις τη ταμπέλα με το δικό μου όνομα και το δικό σου επώνυμο : «Αρχιτέκτονας Άννα Αλεξάνδρου». Και έκανα ότι δεν είδα την αγωνία στα μάτια της μαμάς που τόσο προσπάθησε να κρύψει. Ξέρω ότι φοβήθηκε μη πάνε στραβά τα πράγματα και πληγωθώ (πάντα διάλεγε την ανησυχία σαν πρώτη αντίδραση ,πάντα πίστευε ότι κάτι θα χάλαγε στο τέλος ), και να που τώρα είχε δίκιο.
