Τους έλεγαν ο χρόνος είναι χρήμα. «Οπότε μαθαίνουμε να συνδιάζουμε πολλά πράγματα», σκέφτηκαν. Διάβασμα λοιπόν, όλη μέρα ταυτοχρόνως με άλλες δραστηριότητες. Τρώμε και παράλληλα σκεφτόμαστε τις τροφικές αλυσίδες, ντυνόμαστε και λέμε απ' έξω την ιστορία, περπατάμε και προσπαθούμε να θυμηθούμε τυπολόγια φυσικής. Κοιμόμαστε με το ένα μάτι ανοιχτό μη τυχόν και μας έρθει η λύση της άσκησης. Ώσπου κατάλαβαν, μετά από πτώσεις στο δρόμο λόγω αφηρημάδας να θυμηθούν τη μετάφραση και μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια, ότι τελικά μόνοι τους θα έφτιαχναν το πρόγραμμά τους.. το ανθρώπινο κι όχι το κατά παραγγελία για ανθρώπους ρομπότ.