Ποί-η-ση. Η ποίηση μία και πολλοί εμείς. Σαν όλες τις τέχνες, ρούχο που φορά ο καθένας μας όπως εκείνος επιθυμεί. Ρούχο που μένει στην ντουλάπα για τις «καλές» στιγμές ή ρούχο φθαρμένο και πολυφορεμένο γιατί αγαπήθηκε πολύ. Ρούχο που δεν ταίριαξε ποτέ και καταχωνιάστηκε στο ντουλάπι εκείνο με τα «αφόρετα».
Το τι φορά η ψυχή μας, ταξίδι προσωπικό σε μέρη γοητευτικά και μοναδικά. Το τι επιλέγει ο νους να καταγράψει ή να ταιριάξει με λέξεις επιλογή από τις λίγες.
Η ποίηση, το όπλο εκείνων που επιλέγουν να συνθέτουν μελωδίες στην καρδιά τους. Ο μαγνήτης του νου που έλκει εκείνες τις καθημερινές εικόνες για να τις κεντήσει με ασημένιες κλωστές και να τις φτιάξει σημαντικές, σπουδαίες με σκοπό να μην τις ρουφήξει η ρουτίνα και η αδιαφορία.
Η ποίηση δεν έχει ορισμό. Μα αν είχε, ίσως και να λέγαμε πως είναι η «γραφή της ψυχής». Και όπως όλες οι δύσκολες γραφές χρειάζεται το δικό μας σθένος, κόπο, μεράκι να την αποκρυπτογραφήσουμε, να την «αποδομήσουμε» σε ήχους και εικόνες και να φτάσουμε στον πυρήνα της για να κερδίσουμε εκείνο το λαμπερό κομμάτι της γοητείας της.
Πηγή:https://tovivlio.net/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου