Απλές επισημάνσεις…
Πέρσι εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά στα ανανεωμένα
προγράμματα της α΄ λυκείου. Οι εκπαιδευτικοί με γνώμονα τον οδηγό που
τους δόθηκε και διεκπεραιωτικές ενημερώσεις που βαφτίστηκαν και πάλι
επιμορφώσεις κλήθηκαν να τα φέρουν σε πέρας. Η προσπάθεια ολοκληρώθηκε
αλλά για άλλη μια φορά τίποτα μα τίποτα δεν αποτιμήθηκε. Αλλά έτσι κι
αλλιώς δεν τους νοιάζει…
Φέτος το «μάθημα» εισάγεται και στη β΄ λυκείου. Οι
παλινωδία του υπουργείου οδήγησε και πάλι σε σύγχυση. Ποιοι πρέπει να
πάρουν πρότζεκτ, πόσα ο καθένας, πόσες ώρες, πόσοι θα διδάσκουν σ’ ένα
τμήμα. Βγαίνουν προγράμματα στα σχολεία, αναιρούνται μετά από νέες
διευκρινίσεις και τανάπαλιν. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τους νοιάζει…
Όλοι ξέρουμε ότι η ερευνητική εργασία προϋποθέτει
πρωταγωνιστικό ρόλο για τους μαθητές και περιφερειακό ρόλο για τους
εκπαιδευτικούς. Η λογική του πρότζεκτ θέλει τους μαθητές «μικρούς
ερευνητές» και τους εκπαιδευτικούς καθοδηγητές που δίνουν διεξόδους σε
προβλήματα, εποπτεύουν και οργανώνουν. Τι απ’ όλα αυτά μπορεί να ισχύσει
όταν τα πρακτικά εμπόδια διαδέχονται το ένα το άλλο; Ας πούμε κάποια
τμήματα θα έχουν δύο υπεύθυνους καθηγητές που μπορούν να μοιραστούν και
τη δουλειά που προκύπτει ενώ άλλα μόνο έναν. Πώς ξεκινά και πώς
πορεύεται μια έρευνα σ’ ένα σχολείο όπου το πρότζεκτ λειτουργεί σε ζώνη
με 7 ή 8 τμήματα; Πώς μοιράζονται οι ώρες χρήσης των υπολογιστών; Κι
όταν αυτοί δεν ανταποκρίνονται; Ο φόρτος που δέχονται είναι τεράστιος
και ο υπεύθυνος του εργαστηρίου δεν προλαβαίνει πάντοτε να παρεμβαίνει
όταν χρειάζεται. Πώς αντιμετωπίζεις την αμηχανία και τη ματαίωση του
προγραμματισμού; Τι γίνεται με τις εκτυπώσεις και τις φωτοτυπίες; Ήδη οι
διευθυντές ζητούν και ξαναζητούν οικονομία στο αναλώσιμο υλικό. Η
βιβλιογραφία πού θα βρεθεί με κλειστές τις βιβλιοθήκες; Η έρευνα
προϋποθέτει επίσης και αυτοψία και επομένως εξόδους από το σχολείο ή
ακόμα και οργάνωση κοντινών εκδρομών. Έγιναν; Θα γίνουν; Πώς; Ποιος
αναλαμβάνει την ευθύνη να τις εγκρίνει; Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τους
νοιάζει…
…κι ένα συμπέρασμα
Σ’ ένα σχολείο με απαρχαιωμένη δομή, με οικονομικά
προβλήματα που γονατίζουν, με παρωχημένους προσανατολισμούς,
εξετασιολάγνα λογική και μ’ ένα ωρολόγιο πρόγραμμα -κορσέ, η εφαρμογή
του πρότζεκτ μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση άλλοθι. Στη χειρότερη, γι’
άλλη μια φορά, πετάει την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς να βγάλουν το φίδι
απ’ την τρύπα. Να επιδείξουν αποτελέσματα(1). Εκπαιδευτικοί πασπαρτού,
για όλες τις δουλειές, απαξιωμένοι, με κουπόνια συσσιτίων(2) πλέον,
συμπληρώνουν απλώς ωράρια σε στοιβαγμένες αίθουσες ποντάροντας στην τύχη
και στο φιλότιμο. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τους νοιάζει…
Το πρότζεκτ, όπως εμφυτεύτηκε, μοιάζει περισσότερο
με δούρειο ίππο για ν’ αξιολογούνται με τρόπο οριζόντιο έκθετοι οι
εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων. Κι αυτό καλό είναι να μας νοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου