Διδακτικές τεχνικές που μπορούν να εφαρμοστούν στις ερευνητικές εργασίες

Ενδεικτικές τεχνικές διδασκαλίας:

1. Εισήγηση ή διάλεξη ή Μονολογική Παρουσίαση
2. Συζήτηση ή διάλογος
3. Ερωταποκρίσεις
4. Χιονοστιβάδα
5. Καταιγισμός Ιδεών
6. Επίδειξη
7. Πρακτική άσκηση
8. Ομάδες Εργασίας
9. Παιχνίδι ρόλων
10. Μελέτη Περίπτωσης
11. Εννοιολογική Χαρτογράφηση & Εννοιολογικός Χάρτης

1.Εισήγηση ή διάλεξη ή Μονολογική παρουσίαση

Έχει τα πλεονεκτήματα ότι: (α) καθιστά δυνατή τη μετάδοση συγκροτημένων γνώσεων και την ανάλυση εννοιών σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα,

(β) η προετοιμασία και η πραγματοποίηση της είναι ευκολότερη από άλλες τεχνικές,

(γ) είναι αναγκαία για την εισαγωγή νέων θεμάτων, για τον προβληματισμό των μαθητών και για την κινητοποίηση του μαθητικού ενδιαφέροντος, και

(δ) οι μαθητές συχνά αισθάνονται ασφαλέστερα όταν απλώς παρακολουθούν παρά όταν προσπαθούν να επεξεργαστούν απόψεις ή ζητήματα μόνοι τους ή με άλλους. Παρά την αρνητική της αντιμετώπιση ως τεχνική, υπάρχουν περιπτώσεις στη διδασκαλία κατά τις οποίες επιβάλλεται η χρήση της για μικρό χρονικό διάστημα (π.χ. γνωστοποίηση των διδακτικών στόχων, ανακεφαλαίωση εννοιών, επισήμανση παρανοήσεων και δυσνόητων σημείων, καθοδήγηση της διδακτικής διαδικασίας κ.λπ).

2. Συζήτηση ή διάλογος

Ο διάλογος επιτρέπει την ανταλλαγή απόψεων μέσα στην ομάδα των μαθητών γύρω από ένα θέμα ή πρόβλημα, με στόχο την παραγωγή συμπερασμάτων ή αποφάσεων. Η λειτουργία της συζήτησης κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική καθώς δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να περιγράψουν, να αξιολογήσουν, να αναλύσουν τις διδαχθείσες έννοιες/θέματα, να παραθέσουν λογικά επιχειρήματα, να δραστηριοποιηθούν νοητικά, να συμμετάσχουν ενεργά στη μαθησιακή διαδικασία, να διαπιστώσουν την αντίδραση των άλλων στις τοποθετήσεις τους.

Στο πλαίσιο της συζήτησης, η επικοινωνία μετατρέπεται από δασκαλομαθητική σε διαμαθητική με τη συντονιστική παρέμβαση του εκπαιδευτικού.

3. Οι ερωταποκρίσεις

Οι ερωταποκρίσεις αποτελούν βασικό στοιχείο ενός διαλόγου και η ποιότητά τους καθορίζει την επιτυχία της συζήτησης. Πρώτος που στήριξε θεωρητικά τη χρήση των ερωταποκρίσεων ήταν ο Σωκράτης με τη «μαιευτική» μέθοδο. Η ερώτηση τις περισσότερες φορές επηρεάζει την απάντηση και κατ’ επέκταση την επιτυχία της συζήτησης. Για το λόγο αυτό, ενδεικτικά χαρακτηριστικά των εύστοχων ερωτήσεων είναι τα ακόλουθα (α) σαφήνεια & φυσικότητα

(β) συντομία & περιεκτικότητα

(γ) σκοπιμότητα (δ) συνέχεια

(ε) μέτριας δυσκολίας & πρόκληση της σκέψης

Οι ερωταποκρίσεις συνήθως συνδυάζονται με την πρακτική άσκηση ή την εισήγηση, γεγονός που προσδίδει ποικιλία και ενδιαφέρον στη διδακτική διαδικασία.

4. Χιονοστιβάδα

Κάθε μαθητής, ατομικά, σχολιάζει γραπτά το θέμα. Συγκρίνει τα σχόλια του με εκείνα του συμμαθητή του, εντοπίζοντας κοινά σημεία, διαφορές, σημεία που χρήζουν συμπλήρωση κ.λπ. Η δραστηριότητα επαναλαμβάνεται μέσα σε ομάδες περισσότερων ατόμων και οι απόψεις της ομάδας παρουσιάζονται στην ολομέλεια της τάξης, όπου γίνεται η σύνθεση των απόψεων και εξάγονται τα συμπεράσματα. Ο χρόνος που απαιτείται για την εφαρμογή της τεχνικής είναι σχετικά μικρός και δεν ευνοούνται οι παρεμβάσεις εκτός θέματος.

5. Καταιγισμός ιδεών

Αφορά στην εξέταση ενός θέματος ή μιας έννοιας μέσω της υποκίνησης των μαθητών να προβούν σε ελεύθερη, αυθόρμητη έκφραση ιδεών. Στόχος είναι η συμμετοχή των μαθητών στη διερεύνηση του θέματος με όποια αυθόρμητη ιδέα ή πρόταση έχουν. Στο πλαίσιο εφαρμογής της συγκεκριμένης τεχνικής, ο εκπαιδευτικός αρχικά θέτει ένα κατάλληλο ερώτημα με στόχο να προβληματίσει τους μαθητές και να διεγείρει τη σκέψη και τη φαντασία τους. Στη συνέχεια, οι μαθητές εκφράζουν τις ιδέες τους και ο εκπαιδευτικός τις καταγράφει στον πίνακα. Σε επόμενη φάση, οι μαθητές καλούνται να επεξηγήσουν τις δικές τους ιδέες και να κρίνουν αυτές των συμμαθητών τους με στόχο την αποκάλυψη των πολλαπλών πτυχών του θέματος και τον εμπλουτισμό των γνώσεων τους. Επίσης, μπορεί να πραγματοποιηθεί ταξινόμηση και κατηγοριοποίηση των ιδεών ή και διάταξή τους ανάλογα με το βαθμό ενδιαφέροντος των μαθητών.

Ο καταιγισμός ιδεών είναι πολύ χρήσιμη τεχνική σε διαδικασίες επίλυσης προβλημάτων, για την εισαγωγή ενός νέου θέματος/έννοιας, για την ανάκληση κάποιων θεμάτων που ήδη γνωρίζουν οι μαθητές και για την αξιολόγηση του μαθήματος.

6. Επίδειξη

Η τεχνική της επίδειξης χρησιμοποιείται κυρίως για την απόκτηση πρακτικών γνώσεων, είναι συνήθως ακατάλληλη για τη διδασκαλία θεωρητικών θεμάτων/εννοιών και συνδυάζεται με την αξιοποίηση άλλων τεχνικών, όπως της εισήγησης, της συζήτησης και των ερωταποκρίσεων. Στο πλαίσιο εφαρμογής της επίδειξης, οι μαθητές μαθαίνουν, παρατηρώντας αρχικά τον εκπαιδευτικό να εκτελεί ή να παρουσιάζει μια πράξη και στη συνέχεια επαναλαμβάνουν οι ίδιοι, με την καθοδήγηση του, την πράξη που προηγούμενα εκτελέστηκε από τον εκπαιδευτικό.

7. Πρακτική άσκηση

Στόχος της πρακτικής άσκησης είναι η σύνδεση της θεωρίας με την πράξη και η ενεργοποίηση των μαθητών. Στο πλαίσιο εφαρμογής της, οι μαθητές καλούνται ατομικά ή συλλογικά να εκπονήσουν μια δραστηριότητα (π.χ. επεξεργασία ενός θέματος, επίλυση ενός προβλήματος, πραγματοποίηση ενός πειράματος) που συνδέεται άμεσα με τους διδακτικούς στόχους, με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού. Μέσα από την πρακτική άσκηση δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να μάθουν «κάνοντας» και αυξάνεται η αυτοπεποίθηση τους μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της άσκησης/δραστηριότητας.

8. Ομάδες εργασίας

Στο πλαίσιο εφαρμογής της τεχνικής των ομάδων εργασίας, οι μαθητές κατανεμημένοι σε

ομάδες, ανταλλάσσουν εμπειρίες, εκπονούν δραστηριότητες/ασκήσεις, επιλύουν προβλήματα, καταλήγουν σε συμπεράσματα, εκτελούν πειράματα, κ.λπ με στόχο την καλλιέργεια δεξιοτήτων συνεργασίας και επικοινωνίας και την πληρέστερη επεξεργασία του εξεταζόμενου θέματος. Η εργασία σε ομάδες ενθαρρύνει την ενεργή συμμετοχή και αναπτύσσει τη διαμαθητική επικοινωνία, την ελεύθερη έκφραση ιδεών και την αυθόρμητη ανταλλαγή απόψεων. Οι μαθητές μαθαίνουν να αλληλοβοηθούνται και καλλιεργούνται κοινωνικές αρετές, όπως η ευγένεια, ο αλληλοσεβασμός κ.λπ.

9. Παιχνίδι Ρόλων

Ομάδα μαθητών αναλαμβάνει την αναπαράσταση μιας λειτουργίας ή ενός γεγονότος συνδυάζει την ενεργητική συμμετοχή με τη συνεργατική και βιωματική μάθηση

Η εφαρμογή περιλαμβάνει τρία στάδια:

9.1. Προετοιμασία της δραστηριότητας:

• καθορισμός διδακτικών στόχων
• ποιος θα είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού
• πόσος χρόνος θα διατεθεί για το παιχνίδι
• ποιος χώρος θα χρησιμοποιηθεί
• γενικό πλαίσιο της δραστηριότητας
• ειδικοί ρόλοι των μαθητών
• αναλυτικές οδηγίες για κάθε ρόλο καθώς και για το πλαίσιο διεξαγωγής της δραστηριότητας

9.2. Εκτέλεση της δραστηριότητας:

παρουσίαση του πλαισίου μέσα στο οποίο θα διεξαχθεί η δραστηριότητα ανάθεση ρόλων σε συγκεκριμένους μαθητές, εθελοντική συμμετοχή μαθητών

9.3. Συζήτηση και αξιολόγηση της δραστηριότητας:

μπορεί να πραγματοποιηθεί με συγκεκριμένες ερωτήσεις ή με ένα κατάλληλο φύλλο εργασίας.

10. Μελέτη Περίπτωσης

Μια περίπτωση είναι ένα πραγματικό ή υποθετικό παράδειγμα που αντανακλά μια ευρύτερη κατάσταση Μελέτη Περίπτωσης ως πρόβλημα προς επίλυση:

Σχεδιασμός κατάλληλων καθοδηγητικών ερωτημάτων για την ανάλυση και την επεξεργασία του προβλήματος που παρουσιάζει η περίπτωση

Συνήθως εκπονούνται στο πλαίσιο ομάδων εργασίας και στη συνέχεια πραγματοποιείται στην τάξη συζήτηση των απαντήσεων των ομάδων

• Περίπτωση ως παράδειγμα αναφοράς: περιλαμβάνει την περιγραφή του προβλήματος
• τη λύση κάποιου ειδικού
• τα βήματα που ακολούθησε ο ειδικός για να λύσει το πρόβλημα
• την εξήγηση των βημάτων αυτών
• το τελικό αποτέλεσμα.

11. Εννοιολογική Χαρτογράφηση & Εννοιολογικός Χάρτης (ΕΧ)

Αναπτύχθηκε από τον J. Novak το 1984, ο οποίος βασίστηκε στη θεωρία της μάθησης με νόημα (meaningful learning) του Ausubel το 1978. Βασικά συστατικά στοιχεία του ΕΧ:

• Οι κόμβοι αναπαριστούν τις έννοιες (αντικείμενα ή γεγονότα) και κάθε κόμβος έχει μια ετικέτα
• Οι σύνδεσμοι προσδιορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των εννοιών περιγράφοντας πώς μια έννοια συνδέεται με μια άλλη
• Κεντρική έννοια: η βασική έννοια που περιγράφεται από τις έννοιες στις οποίες αναλύεται (συνήθως απεικονίζεται στην κορυφή του χάρτη)
• Η τριάδα Έννοια-Σύνδεσμος-Έννοια δημιουργεί μια πρόταση π.χ. Χωρητικότητα - έχει βασική μονάδα μέτρησης- Byte
• Η διαδικασία κατασκευής ενός χάρτη καλείται εννοιολογική χαρτογράφηση.

Ο ΕΧ στη Διδασκαλία

Σε συνδυασμό με άλλες τεχνικές (π.χ. εισήγηση, ερωταποκρίσεις, συζήτηση, ομάδες εργασίας), μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως

• οργανόγραμμα του μαθήματος, π.χ.
• παρουσίαση του πλάνου του γνωστικού αντικειμένου
• παρουσίαση της σχεδίασης μιας διδασκαλίας, όπου θα απεικονίζονται οι στόχοι, το περιεχόμενο, οι διδακτικές τεχνικές, το εποπτικό υλικό,
• χρονοπρογραμματισμός της διδασκαλίας
• εισαγωγικός χάρτης
• προοργανωτής (advance organizer)

Εννοιολογικός Χάρτης: Παράδειγμα

Δραστηριότητες Εννοιολογικής Χαρτογράφησης

Ανάλογα με τα προσδοκώμενα αποτελέσματα που επιδιώκεται να επιτευχθούν, οι δραστηριότητες μπορεί να αφορούν σε εργασίες, όπως

• παρουσίαση ενός ΕΧ (προοργανωτής) που αναπαριστά έννοιες οικείες στους μαθητές
• κατασκευή ενός χάρτη που αφορά σε μια κεντρική έννοια ή σε μια

ερώτηση ή μετά από μελέτη σχετικού υλικού

• διόρθωση ενός χάρτη: π.χ. τροποποιήσεις, διαγραφές στις έννοιες

που απεικονίζονται και στις μεταξύ τους συνδέσεις)

• επέκταση ενός χάρτη: προσθήκες στο δοσμένο χάρτη νέων εννοιών/συνδέσμων
• συμπλήρωση ενός χάρτη: συμπλήρωση ενός δομημένου και ημισυμπληρωμένου χάρτη με έννοιες ή/και με συνδέσμους
• σχολιασμός ενός χάρτη από τους μαθητές ή απάντηση σε ερωτήσεις μετά από μελέτη σχετικού χάρτη
• οποιοσδήποτε συνδυασμός των παραπάνω π.χ. αξιολόγηση/διόρθωση και επέκταση ενός δοσμένου χάρτη.
• χάρτης επανάληψης

Δυο παραδείγματα διδακτικών προσεγγίσεων

Α. Η διδακτική προσέγγιση «Μαύρο-Κουτί»

Διαδικασία:

1. εκτέλεση απλών προγραμμάτων (των οποίων οι μαθητές δε γνωρίζουν τον κώδικα και τη λειτουργία «μαύρα κουτιά»)

2. «διάλογος» με τον υπολογιστή – είσοδος δεδομένων

3. μελέτη του κώδικα του προγράμματος

4. απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικά με τις εντολές που χρησιμοποιούνται

5. επίλυση αποριών με το διδάσκοντα.

Β. Προσέγγιση βασισμένη στις «Διερευνήσεις»

Διαδικασία:

1. μελέτη του κώδικα του προγράμματος

2. απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικές με τη λειτουργία και τα

αποτελέσματα της εκτέλεσης των προγραμματιστικών δομών που χρησιμοποιούνται

3. πρόβλεψη της «συμπεριφοράς» του προγράμματος σε είσοδο δεδομένων

4. εκτέλεση του προγράμματος

5. σύγκριση και έλεγχος των απαντήσεων του βήματος 3 και των αποτελεσμάτων της εκτέλεσης του προγράμματος.

Σε περίπτωση που οι προβλέψεις δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά αποτελέσματα, τότε οι μαθητές καθοδηγούμενοι από ειδικά σχεδιασμένες ερωτήσεις/εργασίες καλούνται να εξηγήσουν/τεκμηριώσουν τις απαντήσεις τους.

Πηγή: http://plinet.kas.sch.gr/project/index.php/2011-10-14-08-08-21